ilk evlendiğim günden beri

Ben ömrümün geri kalan kısmında artık neşe, güzellik ve biraz da macera içinde yaşamak istiyorum… Yıllar boyunca hep birilerine iyi geldim, eşime, çocuklarıma, sevdiklerime… Ama artık diyorum ki: “Ben de biraz kendim için yaşasam olmaz mı?” Çünkü zaman hızla geçiyor ve ben her yeni güne biraz daha eksilerek uyanmak istemiyorum.

Evet, hâlâ sevgiye, sıcak bir sese, güven veren bir ele hasretim. Bu yaştan sonra yeniden sevmek, yeniden sevilmek istiyorum. Bu belki birçoklarına garip gelebilir ama kalp yaşlanmıyor, bunu artık çok iyi biliyorum. Ruhum hâlâ genç; hâlâ bir deniz kenarında kahve içmek, hiç tanımadığım bir şehirde yürümek, birinin gözlerine bakıp “İyi ki geldin” demek istiyor.

Biliyorum, hayatımın büyük bir bölümünü geride bıraktım ama önümde olan kısmı da en az o kadar değerli. Ve ben bu kısmı dolu dolu, sevgiyle, umutla ve içtenlikle geçirmek istiyorum. Belki bir gün biriyle karşılaşırım, benimle aynı duyguları paylaşan… Kim bilir? Belki de hayat, bana hâlâ güzel sürprizler hazırlıyordur.

Ben artık ne ağlamak, ne de geçmişe takılıp kalmak istiyorum. Elbette eşimin yeri hep ayrı olacak, ama ben de kendimi unutmayacağım. Çünkü ben de yaşamayı, sevilmeyi ve değer görmeyi hak ediyorum. İşte bu yüzden içimi döktüm size… Belki bir yerlerde bu duyguları anlayacak biri çıkar karşıma. Belki de bu yazdıklarım birilerinin kalbine dokunur, onlara da cesaret olur.

Hayat kısa, ama umut hep var. 💙