Herkes gibi bende bir gün

O gün markette karşılaştığımızda bakışlarımız yine istemeden kesişti. O, sanki önceki konuşmamızı hiç olmamış gibi bir selam verdi. Kendi kendime bu durumu hemen yok saymayı düşündüm ama içimde bir tedirginlik vardı. Alışveriş sepetimi hızlıca doldurmaya çalışırken, o yanımda beliriverdi.

“Yanlış anlama,” dedi, “sadece sohbet etmek istiyorum.”

Söylediklerinde bir samimiyet vardı ama içimdeki şüpheleri bastıramıyordum. Gözlerimi kaçırarak cevap verdim: “Bu, sadece konuşmakla kalmalı. Evde bekleyen bir ailem var.”

Yine de o an yüzümde bir kararsızlık sezmiş olmalıydı. Ayrıldığımızda hissettiğim garip duygular, akşam evde çocuklarımla geçirdiğim neşeli vakitlerle hafifledi. Eşimin yanımda oluşu, güvenini hissetmek bana neyin gerçekten önemli olduğunu bir kez daha hatırlattı.

Böylece kendime söz verdim; asıl değer verdiklerime ve kurduğumuz hayata olan bağlılığımdan asla vazgeçmeyecektim.