80 yaşına geldim gözlerim pek görmüyor
“Boş ver oğlum,” dedim, sanki her şey sıradanmış gibi, “kaza işte. Gelinin de bir suçu yok, o da genç, bir sürü derdi var. Zaten bende hep bir yük oldum size, evden ocaktan kopunca insan böyle hissediyor.”
Oğlum oturup başını ellerinin arasına aldı, derin bir düşünceye daldı. “Baba, biz seni evimizde görmek istiyoruz ama… seni böyle incinmiş görmek… bu benim için çok zor.” Gözleri dolmuştu, sesi titriyordu. “Keşke annem burada olsaydı.”
Bu söz beni derinden yaraladı ama bir yandan da yüreğimi ısıttı. “Annen olsaydı,” dedim hafif bir gülümsemeyle, “bana kimse böyle davranmazdı, biliyorsun.”
Oğlum başını salladı. “Benim bir şeyler yapmam lazım,” dedi kararlılıkla. “Bu şekilde devam edemeyiz. Seni huzurlu ve mutlu görmek istiyorum, evimde değilse bile başka bir yerde.”
Sözleri beni düşündürdü. “Evladım, nereye gideyim? Benim yerim sizin yanınız, ama anlıyorum, gençsiniz, kendinize de alan lazım. Belki… belki bana yakın bir ev bulursunuz. Hem siz rahat edersiniz hem de ben kendi başıma kalırım. Yine istediğiniz zaman gelir gidersiniz.”
Oğlum bu fikre sıcak bakmış gibi görünüyordu. “Evet,” dedi düşünceli bir şekilde, “belki bu en doğrusu olur. Seni hem gözümün önünde tutarım hem de kendi alanını korursun.”
Bu konuşmadan sonra oğlum harekete geçti. Günler içinde beni rahat ettirecek bir ev buldu, küçük ama şirin bir yer. Bahçesinde oturacak bir köşesi, penceresinden gün ışığı gören bir odası vardı. Eski mahallemize de çok uzakta değildi, komşularım bile arada bir uğrayacaklarını söylediler.
Oğlum her gün uğruyor, gelin de artık daha mesafeli ve saygılı. Hayatım yavaş yavaş yoluna girmeye başladı. Yalnızlık kolay değil, ama en azından kendi evimde, kendi kurduğum düzenle yaşamaya devam ediyorum. Ve her akşam, eşimin fotoğrafına bakıp, ona sessizce “Beni yine korudun” diyorum.
Hayat böyle işte, bazen insanı en karanlık anlarında bile umutlu bir çıkış yolu buluyor.
Sayfalar: 1 2